Krizë ekzistenciale, pafuqi e arsyjes për të kuptuar këtë paradokes të jetës, një kapërcim i vetëvetës.
Një depresion bipolar në atë masë sa i beson në metaforë asaj thënie: (Ne kurrë nuk jetojmë, ne jemi gjithmonë në pritje të jetesës).
Këtu shfaqet një element i ndërgjegjës morale ku respektimi i asaj vlere morale në këtë rast është përtej-dashuria (pasi që kalon në pritje të përjetëshme), dhe i nënshtrohet qdo norme morale, thjesht të presësh aty, askund tjetër,askënd tjetër,asgjë ndryshe ,duke besuar se dashuria është një hynji (karriga1Ajo).
Dhe karriga2 përballë meje është objekt, murosur nga marimanget aq e murosur nga to, nuk egziston forcë shpirtërore as fizike për ta pastruar, egziston vetëm ajo etikë morale, besim dhe përtej-dashurie që të presësh aty nëse do dëgjosh atë melodi jo zë ,përtej zërit ,është melodi ajo që e dëgjon në imagjinatën tënde se: ,,herën tjetër pastro edhe karrigen time,,(Nettoie ma chaise) që troket në kokë gjatë gjithë kohës, shëndërron trup në dhimbje ajo melodi.
Dhe thjesht ne ende presim,presim,presim…(karriga2Ai)
Materialet: Dy karrige, penjë të zi ,të thurur për simbolizimin e marimangës, penjë të kuq, të thurur për simbolizimin e dhimbjes, në formë të fustanit, pasqyrë për pasqyrimin e asaj çfarë i ndodhë trurit (melodia).
elmedina.salihu
